baladrón, na. (Del lat. balatro, -onis). 1. adj. Fanfarrón y hablador que, siendo cobarde, blasona de valiente. 2. adj. Ec. truhan (? sin vergüenza). U. t. c. s.
(Del lat. balatro, -onis).
1. adj. Fanfarrón y hablador que, siendo cobarde, blasona de valiente.
2. adj. Ec. truhan (? sin vergüenza). U. t. c. s.